این مطلب کوتاه اما فکر می کنم خیلی حرف درش هست.
دیروز چیزی شنیدم که فکر می کنم خیلی درس توش هست پس اینجا ذکر می کنم تا دوستان هم استفاده کنن.کسی می گفت:این دنیا و کلا زندگی مثل یک جاده می مونه.اگر آدم بخواد که محو تماشا و دلبسته زیبایی های اون بشه و یا اینکه سختی های راه و مناظر بدش باعث سستی و نا امیدی یا ترس بشه....آدم دیگه نمی تونه به راهش ادامه بده.....
پس حواسمون باشه که باید به راه ادامه بدیم.زندگی بالا و پایین زیاد داره...
پ ن 1 : اگر دوستان مطلبی دارن در مورد این پست یا چیزی که تکمیلش کنه در نظرات بگن خوشحال می شم.
د ن 1 : دل در غم عشق مبتلا خواهم کرد.....جان را سپر تیر بلا خواهم کرد
عمری که نه در عشق تو بگذاشته ام ..........امروز به خون دل قضا خواهم کرد......