در گذر ثانيه‏ها، مي گذريم از هم، از خود، از خدا هم...و ديگر كسي حتي فرصت نمي كند تا براي قلب و زندگي آوازي بخواند... تنها آوازهاي ياداورنده‏ي زندگي آوازهاي دور دست پرندگاني‏ست كه هرروز دورتر از روز پيش مي‏شوند...

سلام دوست خوبم. مطلبت واقعا بجا و البته تاسف برانگيزه .ما هم سرد و يخي شديم هم داريم تو آتش زمهرير درونمون مي سوزيم...
در مورد تيكه ابر بايد بگم من اگر يه تيكه ابر داشتم بغلش مي كردم... گمونم اين يه‏جور تست روانشناسيه .من چند سال پيش از يه دوستام شنيدم و خب ...بگذريم چون كامل يادم نيست قضيه‏شو اما نتيجه‏ي جواب رو مي‏خوامااااااااااااااااااااااااااااااا.
به سلامت سفرت خوش دوست خوبم. موفق باشي.