صدایش را میبندم و می آیم پیله ام را می تنم و می نشینم به سبک سنگین کردن!(اگر اسمش را بشود گذاشت این)

دور میشوم از هیاهوی این روزها و خیل آنها که سیاه شده اند.دورتر شاید راحت تر بتوانی نگاهت را بسط بدهی روی این حجم به ظاهر یا شاید هم به باطن ماتم زده!و فکر کنی به آنها...! فکر کنی و مثل صفحه های یک کتاب ورقشان بزنی و هرچه را که باب میلت بود انتخاب کنی برای دیدنو شنیدن و خواندن!

اینطوری دیگر هرچه را که برایت میخوانند نمی شنوی و هرچه را که نشانت میدهند نمی بینی!

فقط آنهایی که دلت خواست و به مذاقت سازگار آمد هل میدهی توی ذهنت برای ماندن...!

دیگر اینطوری هر صدایی که از 100 دسی بل بیشتر بود اشکت را در نمی آورد(آن هم برای من که اشکم دم مشکم...)

دیگر اینطوری صدای کسی که واقعه را با فیلم هندی اشتباه گرفته و با آب و تاب پشت بلندگو داستانهای تخیلی بلغور میکند

گریه ات نمی آورد! دیگر اینطوری دیدن پسر آذری زبان توی تلویزیون که مثل خواننده ها هنر نمایی میکند و اطرافیانش

به جای گریه و عزاداری صدای احسنت و باریکلاشان بالا رفته و کم مانده دست و هورایی هم نثار خواننده جوان کنند

 اشکت را درنمی آورد!

  اشکم جاری می شود...